123 dagen sinds ik niet meer drink
Soms is het ronduit ruk, maar dat is denk ik de bedoeling
Het is half elf ‘s avonds en ik sta op station Bijlmer, wachtend op de trein naar huis. Normaal gesproken zou ik hier staan met een licht zoemende alcoholroes en een hoofd vol half-afgemaakte gedachten. Maar nu ben ik helder. Helder en… bijzonder opgewekt? Dit is verrassend.
De avond begon met een lichte zenuwachtigheid. Een spelletjesavond met vriend met L., met wie ik tot voor kort vooral afsprak in een groepssetting, om mee te drinken. Zou het ongemakkelijk worden? Zou er een soort beklemmende sfeer hangen van “toen je dronk was het leuker”? Maar nee. We dronken cola, aten een schandalig uitgebreide kaasplank en speelden Hitster Bingo en een ander bordspel waarvan ik de naam ben vergeten, maar waarin je een deken in elkaar moet patchworken. En het was geweldig. Zonder alcohol, zonder vaagheid, gewoon schaterlachend leuk. Nu sta ik op dit station en denk ik: dit is dus wat het betekent om écht aanwezig te zijn. En belangrijker nog: dit is dus hoe het voelt om op mezelf te kunnen vertrouwen.
Niet dat het altijd zo eenvoudig is. Op een woensdag een week later overvalt me een krankzinnige behoefte om uit te gaan. Ik wil dansen. Ook al is het in een foute danskroeg waar de vloer plakt en het bier lauw is. Dat weekend ga ik met vriendin F. naar de bios (Flow, aanrader als je van dieren houdt) en daarna ergens een drankje drinken. De plek waar we zitten is zo lawaaierig dat we besluiten te verkassen, na het volgende 0.0 biertje bij een volgende kroeg komt de vriend van vriendin F. langs met zijn maten. Ze waren bij Sef geweest en voor ik het weet, staan we in een donker hol vol feestende mensen en draait Tino Martin op standje gehoorbeschadiging. Iedereen zit goed in de olie, merk ik al gelijk. En ik? Ik dans. Nuchter. Op Nederlandstalige hits. Dat had ik niet voorzien toen ik die avond naar de bios liep in mijn comfy sweater. Wat me opvalt: zonder alcohol en feestoutfit blijk ik ook prima ongemakkelijk te kunnen dansen.
Wat me óók opvalt: sommige mensen vinden het heel ingewikkeld als je niet drinkt. Ze projecteren mijn nuchterheid direct op zichzelf. Neem vriend J. We staan in de kroeg, hij kijkt me grijnzend aan en steekt zijn sambuca-plakkerige vingers in mijn richting. “Lik.”
“Jezus, nee.”
“Oh ja, jij drinkt niet meer,” mompelt hij, alsof ik hem teleurstel. Later, buiten, wanneer we aanstalten maken om te vertrekken, trekt hij weer aan mijn mouw. “Ik ben ook een keer drie maanden gestopt,” biecht hij op. “Maar ik voelde me er alleen maar slechter door. Al mijn stress kwam er ineens uit. En ik kan daar niet mee dealen zonder drank, dus dan drink ik toch liever.”
Ik schrok van zijn scherpe en eerlijke zelfreflectie, zo ken ik hem niet. En ergens snap ik hem ook. Stoppen met drinken is in zekere zin heel fijn en gezond voor je lichaam en geest. Maar er komt inderdaad ook veel shit naar boven die je normaal dus met drinken onderdrukt. Het haalt de mist weg. En daaronder ligt wat er altijd al was, maar wat je dan vakkundig wegspoelde met een glas wijn. Vermoeidheid, stress, ongecontroleerde energie, emoties die alle kanten op schieten, slechte focus, lichte slaap. Het komt niet door het stoppen met drinken – het was er altijd al. Alleen valt het nu op dat ik die klachten heb. En dat is niet per se leuk, nee. Sterker nog: soms is het focking confronterend en gewoon ronduit ruk. Maar misschien is de kunst niet om alles wat ruk is te verdoven, maar om te leren omgaan met wat je met je meesleept. Voor je implodeert.
Alcoholvrije tips van de maand
Kennelijk ben ik niet origineel. Evi Hanssen, bekende Belg, deed mee aan het negentiende NLe seizoen Wie is de Mol, stopte eerder al 500 dagen met drinken en ging nooit meer terug. Ze legde haar avontuur vast in de podcast Sinds ik niet meer drink. Luister hem op Spotify of Podimo (dit is niet gesponsord jongens, want ik ben gewoon Max en geen influencer).
Niet drinken is best duur. Voor de prijs van een fancy alcoholvrij drankje had ik ook een boodschappentas kunnen kopen. Oplossing: zelf aan de slag. Roze bunker (ik had laatst Bloesem Power) + bruiswater = een prima mocktail. Bonus: je doet wel een maand met zo’n 700 ml fles aanmaak limo van Roze Bunker, dus dat scheelt weer keuzestress en een lege portemonnee. Thank me later.
In de kroeg staan zonder drank werkt het best als je goed doet alsof. Mijn tactiek: af en toe even heel serieus in het glas kijken en denken hmm, complexe tonen van rood fruit (terwijl het een cassis is). Of overdreven hard "JA HOOR, IK KOM MEE SALMARI HALEN" roepen en dan in de rij gewoon een cola bestellen. Niemand die het merkt. En je hebt er weer een binnenpretje bij.
Neem een nieuwe hobby. Nu heb ik toevallig al 100 hobbies, dus de keuze was reuze. Zo ben ik laatst opnieuw begonnen met fotograferen en dit gaan combineren met mijn solonaises naar nieuwe plekken. Ben je hier benieuwd naar? Volg me dan ook op mijn andere substack: Klikbeet!
Midden: Evi Hanssen in Wie is de mol 2019
Een hartje zegt meer dan duizend woorden. Klik en laat je liefde & support voor mijn nieuwsbrief zien ❤️
Xoxo
Maxence
Leuk stuk. En ook herkenbaar vanuit een ander perspectief. Ik eet veganistisch, en als dat ter sprake komt beginnen mensen zich altijd direct te verontschuldigen en te zeggen dat ze zelf ook heus niet veel vlees meer eten. Misschien zijn dat soort reacties een algemeen gevolg als je een keuze maakt die afwijkt van een diep verankerde norm in de samenleving. Denk je dat je uiteindelijk wel weer gaat drinken, of bevalt het zo te goed?
Mooi, die reflectie op wat er dan naar boven komt. Benieuwd naar hoe jij dat ervaart. O, en dat andere spel heet - je zei het eigenlijk al - Patchwork :)