Klaar of niet, daar ga je

Ik deed iets voordat ik er klaar voor was en alles kwam goed.

Wie mij een beetje kent (inmiddels is dat wel aan de hand, toch?), weet dat ik een regelmatig "can do, think later"-benadering hanteer. Sommigen noemen het aanmodderen, anderen de impulsieve route. Ik zie het liever als handelen vanuit strategische intuïtie: een vleugje enthousiasme, een handvol zelfreflectie en een flinke scheut moed. Waarom veilig ergens blijven zitten, als je andere dromen hebt? We krijgen maar één kans in het leven, dus waarom zouden we niet gewoon van alles uitproberen?

Deze vrijdag was de eindafsluiting van mijn eerstejaars studenten. Ik keek met tranen in mijn ogen van trots naar wat die gasten allemaal hebben gepresteerd in een jaar tijd. En tegelijkertijd dacht ik ook terug aan mijn eigen jaar. Een jaar waarvan ik eigenlijk dacht dat ik het niet ging overleven, laat staan dat ik zou gaan floreren. Vorige zomer sprong ik in het diepe als docent bij een hogeschool. Was ik daar klaar voor? Absoluut niet.

“Jij springt altijd in zeven sloten tegelijk” zei mijn moeder vaak, maar deze duik ging wel erg snel, zelfs voor mij. Niet zo lang daarvoor was ik nog uit een rotperiode gekropen (stomme baan, stomme stress, stomme trauma’s), maar nu lag de horizon opeens open. Misschien iets te open. Ik had werkelijk waar geen idee waar ik aan begon, maar daar ging ik:

• Loopbaanadviesgesprek in april

• Een week later zag ik een vacature voor docent die precies aansloot op mijn specialisatie

• Een paar dagen later knalde ik een nieuw CV en motivatiebrief mijn mailbox uit

• Werd afgewezen vanwege een “andere kandidaat met onderwijservaring”

• Werd in juni teruggebeld, omdat ze toch nog ruimte voor me hadden kunnen maken in het team

• Nam ontslag bij de plek waar ik werkte als contentstrateeg (bye, bye)

• Tekenende een week later een contract

• Ging nog even snel op vakantie

• Stond in september voor het eerst voor de klas

• Startte in oktober de deeltijd docentenopleiding

• Nu is het weer juni en krijg ik mijn certificaat: officieel docent.

Deze baptême du feu van snel schakelen, nieuwe dingen leren en voortdurend improviseren verdubbelde mijn werkplezier en bezorgde me bijna een complete inzinking. Deels omdat ik zonder enige vorm van onderwijskennis binnen twee weken solo voor de klas stond, gelijk ook leerteambegeleider (een soort mentor) werd van 20 eigenwijze Gen Z’ers, naast het lesgeven ook nog zelf moest studeren om les te mogen blijven geven, diagnose adhd kreeg en een traject met coaching en medicatie begon, wekelijks een substack wilde pennen en... oh je weet wel... ook nog een soort van evenwichtig en gezond leven probeerde te organiseren.

Maar luister: ik ben ontzettend dankbaar dat ik niet in paniek raakte toen ik hoorde over didactiek, summatieve toetsen, Korthagen, portfolio’s en assessments. Dankbaar dat ik mezelf nu eens niet heb wijsgemaakt dat ik nog niet goed genoeg was, dat ik het beter kon uitstellen, dat ik het nooit allemaal voor elkaar zou krijgen.

Ik ben dankbaar dat ik de moed had het te proberen en door te gaan, ook al voelde ik me er totaal niet klaar voor.

Want weet je wat er gebeurde? Door mijn ondoordachte gegoochel heb ik honderden nieuwe studenten geholpen met hun eigen ontwikkeling, connecties gemaakt met tientallen nieuwe collega's en zelfs nieuwe vrienden ontmoet. Mijn 'doe het, ook al is het eng'-mentaliteit heeft me dit jaar meer zelfvertrouwen en voldoening gegeven dan ik ooit heb gekend. Het gaf me ruimte om te groeien, om impact te maken. Het bewees dat ik capabel ben precies zoals ik ben, veerkrachtig en in staat om moeilijke dingen te doen die de moeite waard zijn.

Eén van mijn studenten, die in het begin van het jaar nog heel veel weerstand gaf, zei een paar weken geleden tussen neus en lippen door: "Weet je wat ik van jou het meest heb geleerd? Dat alles uiteindelijk altijd weer goed komt, dat ik het kan, als ik het maar gewoon doe." Uit de mond van een negentienjarige die net zijn eerste jaar heeft doorstaan, is dit denk ik toch wel het grootste compliment dat ik ooit heb gehad.

Dus laat me je dit vragen…

Heb je al veel te lang ergens over zitten piekeren of aan zitten sleutelen? Gebruik je 'ik ben er nog niet klaar voor' als excuus voor je twijfel en angst? Zit je te wachten op het perfecte moment voor dat creatieve project, die carrièreswitch, die uitdagende cursus, die lastige beslissing, die nieuwe koers?

Dan weet ik dit zeker: je hoeft je niet honderd procent voorbereid te voelen, alleen maar gewillig. Je hoeft nog geen zelfvertrouwen uit te stralen, alleen maar nieuwsgierigheid. Je hoeft je niet klaar te voelen, alleen maar bereid.

Bereid om op jezelf te vertrouwen, om een risico te nemen, om een stap vooruit te zetten en jezelf te laten zien wanneer datgene waar je ooit van droomde, werkelijkheid wordt.

Klaar of niet, daar ga je.

---

Vijf dingen die helpen als je twijfelt iets nieuws te proberen:

• Begin klein, droom groot - Je hoeft niet meteen het hele gebouw neer te zetten, leg gewoon de eerste steen. Welke kleine stap kan je vandaag, nu, al maken?

• Schrijf op een briefje: “Ik wil dit. Ik kan dit. Ik ben sterker dan ik denk. Ik kan dingen die moeilijk zijn. Ik ben die moeite waard.” Plak het op je spiegel.

• Falen is leren - Pakt het toch niet uit zoals je zou willen? Elke fout is feedback, elke misstap is een nieuwe ervaring. Zoals John Wooden zo mooi zei: “If you're not making mistakes, then you're not doing anything.”

• Zoek mensen die je aanmoedigen - Omring jezelf met mensen die in jou geloven, ook als jij dat zelf nog niet doet. Heb je niemand die je steunt? Zoek nieuwe vrienden aub! En het kan helpen te praten met een loopbaanbegeleider, coach of therapeut. Dat zijn fijne mensen die bestaan om naar je te luisteren en je te steunen. Heb ik ook gedaan, is niks mis mee.

• Gun jezelf de poging - De meeste mensen denken dat ze niet goed genoeg zijn, zo lijkt het. Ik ook. Maar goed genoeg is vaak meer dan genoeg. Gun jezelf de poging tot een leven waar je blij van wordt.

Xoxo

Maxence